"Fijne Kerstdagen en een Gelukkig Nieuwjaar, Liefs Vera"
Zo verstuur ik mijn kerstkaarten al jaren. In de eerste klas van de middelbare school werd het ineens cool om kerstkaarten te geven aan je klasgenootjes. Voor je beste vriendinnetjes schreef je er natuurlijk hele verhalen in (met glitterpen), de rest moest het doen met liefs. Helaas kwamen daar de e-cards met hun digitale lelijkheid en virtuele onpersoonlijkheid. Het grote probleem van de e-cards was, dat elke vage kennis er één naar je stuurde. Zelfs Pietje Puk uit klas 3a durfde het nu aan om jou een sleeënde beer met een kerstmuts op te sturen. Het kostte hem toch niets, op een paar tellen van zijn tijd na. Ik wilde niet één van de 517 Hyves-vrienden zijn die allemaal dezelfde kaart kregen. Ik wilde een persoonlijke, speciaal voor mij geschreven kaart.
Vroeger zaten wij mijn z'n allen de kerstkaarten te schrijven. Iedereen schreef zijn eigen naam en ook de hond gaf een pootje. De kerstboom werd opgetuigd, de grijsgedraaide kerst-cd stond op en pappa stookte de kachel op. Op de kachel stond een ketel water voor echte 'kachelthee' (veel lekkerder dan 'gewone' thee). Kortom, de handgeschreven kerstkaart draagt gewoon bij aan het familie- en kerstgevoel (of is dat eigenlijk hetzelfde?).
Gelukkig is de 'echte' kaart weer in opmars. Na jaren van e-postzakken vol onpersoonlijk 'Jan en alleman wil u een gelukkig kerstfeest wensen, ga nu naar www.hallmark.nl om de kaart te bekijken!' zijn we er eindelijk achter dat de analoge kaart een stuk gezelliger is. Het is hartverwarmend om thuis te komen en de mat vol kaarten te vinden. Om te weten dat mensen echt aan je gedacht hebben. In tegenstelling tot een vol postvak-in staat dit ook een stuk leuker op mijn vensterbank.
Oh, de horror.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Bedankt voor je reactie!