En op de derde dag... Was het tijd om iets over mezelf te vertellen. Het allerbelangrijkste om te vertellen is dat ik mamma ben, van mijn kleine meisje Liva. Liva is geboren op 15 juni 2012, dus ze is nu 4 maanden oud. Liva is de reden dat ik uit mijn bed kom 's ochtends (letterlijk, the girl has got to eat) en ze is voor een groot deel verantwoordelijk voor mijn algehele gesteldheid. Blije Liva = blije mamma, verdrietige Liva = gestreste mamma. Nu is ze over het algemeen het eerste, dus dat is voor iedereen fijn. Vooral voor hoofdpersoon numero dos, Bernard, mijn liefhebbende echtgenoot en de beste pappa van de wereld. Met Liva en Bernard woon ik in een fijn huis (met een voor- en achtertuin, een zolder en een studeerkamer. Man, wat voel ik me volwassen!) in een fijne wijk waar onze twee schatten van katten de boel onveilig maken. Max en Mila heten deze doerakken, en als ware broer en zus gaan zij dan weer vechtend, dan weer plagend en dan weer liefkozend door het leven. Omdat ik me, dankzij de inspanningen van Bernard, volledig kan focussen op het moederschap (huisvrouw klinkt zoooo 1950), kan ik lekker veel tijd doorbrengen in dit huis. Ik vind het oprecht heerlijk dat mijn kleine meid niet van hot naar her gesleept hoeft te worden, omdat mams de hele dag achter een bureau door moet brengen. Ik besef me wel dat ik me in een ontzettend luxueuze positie bevind, dus om iets terug te doen voor mijn hardwerkende ventje, heb ik me toegelegd op het koken. Ik kan uren op het wereld wijde web rondstruinen, op zoek naar een nieuw recept voor Le Repas du Jour. Ik ben hier nog maar net mee bezig, dus ik ben nog niet erg goed of handig in de keuken. Maar, al doende leert men en oefening baart kunst. Mochten er recepten zijn die mij in het bijzonder bevallen zal ik ze hier posten. Als een real housewife heb ik ook het shoppen tot een kunst verheven. Alleen, omdat wij niet in Orange County wonen, ben ik een echte koopjesjager. De uitverkoop en outlets zijn mijn jachtgebied. Als echt meisjes-meisje valt ook mijn liefde voor 'getut' niet onder stoelen of banken te steken. Make-up, parfum, maskertjes en scrubsessies, ik houd ervan. Voorwaarde van al dit getut is dat het niet gepaard gaat met dierenleed. Het idee dat er konijntjes blind worden, omdat ik mooie donkere ogen wil, of vissen levend ontdaan worden van hun schubben, omdat mijn lippen mooi rood gestift moeten, gaat er bij mij niet in. Wel vind ik het erg lastig om te bepalen waar ik de grens trek. Ik probeer een keer of drie per week vegetarisch te eten, ik steun Peta en ik probeer andere mensen bewust te maken van wat ze kopen. Maar aan de andere kant houd ik wel van mijn (biologische) stukje vlees op mijn bord, vind ik leren schoenen toch lekkerder lopen en kan ik voor mezelf (nog) niet bepalen waar dan producten als honing en eieren bijhoren. Ik vertrouw erop dat ook dit soort wijsheden met de jaren wel komen.
Er valt nog veel meer te vertellen, maar het idee van een blog is geloof ik dat het in stukjes komt. Een boek over mezelf komt wel als ik beroemd ben en bijna dood ga. Dus voor nu; tot zover, tot morgen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Bedankt voor je reactie!